مرگم از یک سو کشاند ، سوی دیگر زندگی

زین طرف ، ملک زوال و زان طرف ، پایندگی

در بنی آدم دو استعداد حیرت خیز هست :

مظهر ظلمت سرا و ، مطلع تابندگی

خواجه را برگو که هنگام اجل درمانده ییم

بی سبب کوس خدایی می زنی در بندگی !

دل چه می بندی به دنیا  از فریبش درگذر

سخت باشد زینهمه دلبستگی ، دلکندگی

آب و خاک و باد و خورشید و زمان در کار بود

تا برآری برگ و باری ، پس چه شد بالندگی  ؟

بوستان خشک ما را ابر رحمت باد خورد

کو گل ما ، میوه ی ما ؟ حیف از آن بارندگی

میهمان خوان یزدانیم و نا فرمان او

وای اگر باقی بماند بهر ما شرمندگی !

ز هر کرشمه نگاه تو فتنه ساز تر است

ز هر سرود صدای تو دلنواز تر است

شمیم زلف شبق گون خانه بر دوشت

ز عطر مریم و بوی بنفشه ناز تر است

دل اسیر من از گونه ی تو پر خون تر

کمند موی تو از صبر من دراز تر است

شراب کهنه ی میخانه ی لبت بخدا ،

ز پند ناصح فزانه چاره ساز تر است

مکن به عشوه نگاهم که چشم دل سیهت

برای کشتن من از اجل مجاز تر است

در این معامله تنها نگاه کافی نیست

دل شکسته ام از دیده پر نیازتر است  

چه دیده ای ز گهر پروران که قصر دلت

به روی بی هنران از همیشه باز تر است

مکن اسیر فراقم که دوزخ غم دوست

ز کوره ی دل خورشید جانگداز تر است