همه تن ، جانی تو

به که می مانی تو ؟

ای گل اندام ! ندانم که بدین قامت ناز

به چه می مانی تو ؟

به یکی مروارید

که زند خنده بر جام صدف دریایی؟

به گل نسرین در آئینه روشن ماه ؟

به می سرخ که تابنده بود در دل جام ؟

یا به یک باغ شبی رویایی؟

به یکی قوس قزح در پس منشور بلور ؟

به خرامیدن قوی سرمست

در دل چشمه نور ؟

یا به خوشرنگی دلخواه گل صحرایی؟

یا به روشنگری ماه به شب های بهار

با چنان زیبایی؟

به چه می مانی تو ؟

به گل «زنبق» در جام بلورینه صبح ؟

یا به یک چشمه روشن که شبی در مهتاب

می درخشد ز چراغ فلک مینایی؟

همه تن جان تو

به چه می مانی تو ؟

به که می مانی تو ؟

به چه می ماند دندان و لبت وقت سخن ؟

به تگرگی که فرو ریخته بر ساغر گل ؟

به ستاره که نشسته است به یاقوت شفق؟

یا به یک رشته الماس درشت

که نشانند نگین وار به جامی ز عقیق ؟

یا به یاقوت مذاب؟

یا به گلقطره باران بلور ؟

که چکیده است به گلهای چمن در مهتاب ؟

به چه می ماند چشمان تو هنگام نگاه ؟

به یکی جلگه پهناور داغ ؟

به شب چشمه که افتاده در آن عکس چراغ ؟

به یکی«برکه» که پیداست در آن بیشه سبز ؟

یا به زیبایی صد آینه در منظر باغ ؟

به چه می ماند گیسوی تو بر شانه تو ؟

به شب تار فروریخته برچهره صبح ؟

به یکی دسته گل ابریشم ؟

که پریشان شده بر قطعه یی از عاج و بلور ؟

به فروریختن شاخه لرزنده بید ؟

به سرچشمه نور؟

یا به ابر سیهی خفته بر دریاچه دور ؟

ای همه لطف و طراوت به چه کس مانندی؟

تو چنانی که همرو و همتای تو نیست

مهر تابانی تو

عطر بستانی تو

خود ز آیینه بپرس

تا که گوید همه تن جانی تو

تا بدانی گل الماس درخشانی تو

راز اندام تو را آینه می داند و بس

گل من ! آینه داند به که می مانی تو ؟

مهدی سهیلی